Robbie deed zijn werk goed maar erg langzaam hij had bij de moeilijke en zwaardere klussen wat hulp
bijna in het begin had hij hulp voor een week van 2 zoons vd huisdokter zij hielpen bij het beton op de muur waar het dak op moest leunen, was voor hun een zomervakantie baantje
en later bij de dak constructie een buurmannetje van hem, de rest deed hij alleen en soms kwam zijn zoon helpen in de schoolvakanties
na een paar weken vertelde hij ons pas dat hij last van hernia had en dat hij soms een spuit nodig had en daarna weer kon werken
dit had wel iets geweest om te zeggen voor we besloten hem aan te nemen
hij zou de klus klaren bij aanvang met 1 maand maar dat was incl de hulp van zijn maat die het liet afweten, dus dan hebben wij er 1 maand bij opgeteld
hij startte ca begin aug hier had hij het dak aan de voorkant verder gestript en de beton rand geplaatst , in sept heeft hij hier een tent op het terrein gezet en is hier blijven slapen met zijn buurman tot eind sept, hier werd de dakconstructie gemaakt
in begin aug hadden we nog een crowd funding gestart om wat verlies terug te krijgen van de belg die er met 6000 euro vandoor is gegaan incl onze grasmaaier dit leverde ca 500 euro op verder alleen veel commentaar
met hulp van irma haar deel vd erfenis konden we het financieel rond krijgen om de verbouwing af te maken
ik woog onderhand 115kg was dus al 15 kg kwijt vanaf maart alleen door stres
ik was enorm verdrietig en alleen ik miste rene enorm al was hij nog zo dichtbij
rene was toen ca 10kg kwijt ook vanaf maart ongeveer
op 5 okt was rene zijn instorting compleet (zie vorig hoofdstuk)
6 okt kwam de ambulance
Op naar het ziekenhuis
in de ambulance krijgt rene een helder moment en vroeg rene waarom ik dit had gedaan, ik zei omdat ik nog steeds van je hou en je nog niet kwijt wil, hij bedankte me
daarna was hij weer in een andere wereld
in het ziekenhuis mocht ik erbij blijven omdat rene niet sprak en erg verward was, wilde ook steeds van de brancard af en naar huis hij snapte er helemaal niets van
als verpleging hem weer tegenhielden of ik zodat hij niet van bed af ging zei hij irma laat me los irma laat me gaan
ze stelden veel vragen sommige dubbel problemen met de taal
vroegen welke medicatie en waarom hij daar was
ik zei mentale problemen ik denk dat hij naar een mentaal ziekenhuis moet en hij heeft ca 8 weken weinig tot slecht gegeten alleen wat vloeibaar
ze deden die dag / avond verschillende onderzoeken, CAT-scan, MRI, bloed etc
ze konden niets vinden alleen dat zijn suikerwaardes erg hoog waren boven de 20 en vroegen of hij medicatie ervoor kreeg, nee al jaren niet meer, we dachten dat het een stress moment was geweest en verder nooit meer opgelet omdat het goed was
het mentale ziekenhuis wilde hem niet hebben voor zijn suiker stabiel was, het leek er eerst op dat ze hem zo naar huis wilden sturen, ik begon lichtelijk in paniek te raken toen zei hij we gaan een kamer voor hem zoeken zodat ze het kunnen stabiliseren en dan gaar hij naar het mentaal ziekenhuis. Ok ik opgelucht
ik moest nog even wachten, het wachten duurde lang, op de gang waren mensen erg onvriendelijk, een dom wijf zelfs onbeschoft, ik was aan het bellen en het wijf maar zeiken in het hongaars en mij belachelijk maken met half duits tegen wat agenten en andere mensen en iedereen steeds lachen, of je daar voor je lol zit, zo ongepast, ik heb ze genegeerd tot ik op het laatst zei in het nederlands kun je niet gewoon je bek houden, ze ging gewoon door waarom is me gewoon een raadsel zal wel een rastist zijn
eindelijk kwamen ze me halen
hij was in een wachtkamertje neergezet, hier liepen veel verzorgers in een soort astronauten pakken rond ivm corona
na een tijdje werden we opgehaald en werden we naar een kamer gebracht, een grote kamer met 6 bedden hier lag alleen een heel mager oud mannetje in met grote ogen ik moest meteen aan Catweazle denken
er kwam verpleging steeds dingen vragen weer hetzelfde als degene beneden ik dacht word hier dan niet genoteerd?
rene werd met zijn armen vastgebonden aan het bed om ontsnappen te voorkomen
ik was daar tot ca 10 uur / 10,30 uur in de avond toen ben ik maar naar huis gegaan, ik kreeg een email adres mee war ik heen moest mailen om een toegangsbrief te krijgen vh hoofd vd afdeling om bij rene op bezoek te mogen ivm corona, ik was nl zijn aanspreekpunt maar ook zijn stem omdat hij niet voor zichzelf kon spreken
ik probeerde gelert de burgermeester te bellen omdat hij mij had gezegd bel me maar als je weer naar huis moet
hij nam zijn telefoon niet meer op, daar stond ik dan in de grote stad hoe kwam ik nou thuis
ik heb internet aangezet en heb de vrouw van robbie benaderd, ze reageerde gelukkig, ze wilde me wel ophalen en thuis brengen
eindelijk thuis was onderhand al nacht, was vreemd thuis komen zo alleen in het huis alles zo stil en leeg , ik had een bericht op fb geplaatst zodat iedereen op de hoogte was dat rene in het ziekenhuis lag
ik heb de arts gemaild voor de brief
om ca 3.30/ 4 uur naar bed gegaan en weinig tot niets geslapen en veel gehuild
als dit maar goed kwam
ik heb gewacht tot ik de mail kreeg vd arts zodat ik naar het ziekenhuis kon
ik heb de dieren verzorgd wat drinken en wat bananen die had ik nog liggen voor rene
toen ik de brief kreeg heb ik die uitgeprint en ingevuld met mijn gegevens en naar het ziekenhuis gereden
ik had gelukkig al een paar weken kunnen oefenen met rijden toen ik robbie naar huis moest brengen, rene was al langere tijd niet meer in staat te rijden
ik had al ca 20 jaar niet meer gereden dus ik was erg onzeker, maar het ging steeds beter
bij het ziekenhuis kapje op wat ik vervelend vond omdat mijn bril steeds besloeg en vooral in de kou, verder had ik geen probleem met het kapje alleen eind vd dag deden mijn oren pijn
bij de poort vj ziekenhuis moest ik bij een stel artsen mijn koorts laten meten ze schreven dat op een formuliertje waar ook vragen op stonden die ik beantwoord had ,of ik contact had gehad met mensen en of ik in het buitenland was geweest ed. en ik moest mijn brief tonen, ik kreeg het formuliertje mee als er om gevraagd werd kon ik dat tonen met mijn brief samen
ik kwam op zijn kamer en die kamer lag nu vol met mannen
rene nog steeds vastgebonden en nog steeds erg verward hij snapte niet waarom hij daar was
ik had een stoel gepakt en zat naast zijn bed hij zei niet veel, viel steeds weg , de andere mannen keken mij steeds vreemd aan, niemand kreeg visite wel veel telefoon en die hongaren hebben niets met privacy die praten gewoon heel hard of het nou in een gesprek is of over de telefoon
de verpleging was niet vriendelijk mopperde de hele dag en scholden vaak op de patienten
een hoofdverpleegster spande de kroon wat een kutwijf, die wilde steeds dat ik vertrok ik mocht daar niet zijn, ik heb toestemming en tiet de brief zien, zij was degene die het steeds moeilijker maakte dat ik daar zat, ik deed niets zat daar alleen maar was niemand tot last en als een verpleegster iets wilde weten over rene kon ik haar antwoord geven want van rene konden ze niets verwachten plus de taal rene begreep er op dat moment niets van, maar alleen zij maakte er een punt van zij voelde zich echt de opper persoon daar
ik heb hem gevoerd wat de verpleging niet lukte, die gaven op als rene 2x weigerde
dus ik was daar zeker wel nuttig
hij lustte niet veel, door wat te mixen kreeg ik altijd flink wat naar binnen, het eten was altijd gepureerd dus onherkenbaar wat ik hem voerde, hij hoefde geen moeite te doen alleen mond open en slikken, brood ging er niet in deed geen moeite om te kauwen
hij kreeg infuus om zijn suiker te stabiliseren
dit ging goed
s’avonds kwam ik thuis chatte met iedereen die belangstelling had
ik heb ook renata, benaderd ik vond dat ze moest weten wat haar gedrag hem had aangedaan
ze was geschokt en we chatte even, ik had nog steeds veel woede en frustratie in me en dat heeft ze geweten, ze begreep het wel , ze vroeg of ik haar op de hoogte wilde houden, ik zei is goed, maar zodra rene thuis komt is het over, ja geen probleem zei ze
ik had geen honger ik had 2 bananen in het ziekenhuis gegeten en de boterham met wat boter erop van rene het beleg had ik hem opgevoerd, thuis een handje met wat zonne- en pompoen pitten en weinig gedronken
geen zin om de kachel op te stoken ben in bed gaan liggen
weer een hele slechte nacht met huilen
de volgende dag na de dieren weer naar het ziekenhuis, eerst langs de poort en de artsen
rene was nog hetzelfde , weer daar de hele dag gezeten en rene gevoerd hij kreeg een potje baby voeding met iejoor erop ik denk dat het gepureerde doperwten waren hij vond het niet lekker ik kreeg er een half potje in het lekkerst vond hij de yoghurt,
ook weer in de avond thuis, weer iedereen in de chat beantwoord, ook weer renata,
ze vroeg of ze voorlopig mijn vriendin mocht zijn op fb, ik voelde aan haar dat ze bang was dat het contact weg zou vallen tussen haar en mij
ik zei is goed maar als rene terug komt dan ga je er weer af want rene is belangrijker voor mij, dit snapte ze, ze chatte graag
ik had weer weinig honger die dag en had precies hetzelfde gegeten als de dag ervoor, 2 bananen over de dag en een handje pitten en weer weinig gedronken
en weer een slechte nacht met veel huilen
de donderdag 8 okt begon als elke dag met de dieren en naar het ziekenhuis
rene was meer alert hij sprak zelfs een beetje maar was nog steeds erg verward,
ik kon m uitleggen dat hij daar lag om zijn suiker te stabiliseren en als dat goed is gaat hij naar het mentaal ziekenhuis en om hem wat te motiveren zei ik naar die mensen waar je bent geweest voor je bij judith kwam, die vond je zo aardig
(zij wilden hem toen wel helpen maar konden het toen niet omdat hij geen intern patiënt was en hier baalde rene toen van omdat hij deze erg aardig vond)
deze dag gaf me iets hoop, voor het eten werd ik weggejaagd door de hoofdzuster
en zoals elke avond en nacht hetzelfde
het was koud en leeg in huis en ik ging maar in bed liggen nadat ik iedereen gesproken had
de volgende dag na de diren weer naar het ziekenhuis
hij was meer alert dan de dag ervoor nog erg verward maar er viel met hem te praten
het eerste wat hij zei ik heb in mijn broek gepoept , ik zei ok ik ga wel iemand halen, ik leg mijn tas op de tafel en loop naar de balie en vraag om een schone luier, toen kwam er een discussie wat ik daar deed en comentaar dat we geen hongaars spraken en andere dingen er kwam een mannelijke arts bij die de brief geschreven had en voeterde mij uit dat dit alleen voor bezoektijden gold en de vrouwelijke arts zei dat ik moest weggaan en wat het praten betreft voor rene was niet van belang .
ik balen hij begon net te praten en dan moet ik weg, ik heb hem net gesproken dan moet ik meteen weer dag zeggen wat zal rene dan wel denken
ze waren net met hun rondes bezig dus ik kon mijn tas niet pakken en wachtte tot ik erbij kon
ik had nog een vraag aan de vrouwelijke arts en ineens werd ze vriendelijk ze nam me mee naar rene en zette me neer naast zijn bed en maakte rene los, ze zei als jij hier zit hoeft hij niet vast, je mag hem af en toe laten bungelen want van dat liggen word hij alleen maar zwak
ik snapte er niets meer van
eerst moest ik weg werd grof gezegd en nu mag ik blijven helpen ik was verward maar blij dat ik mocht blijven, ik dacht eerst dat ze in de war was, maar ze kwam een paar keer terug en praatte vriendelijk tegen me over dat hij maandag naar het mentaal ziekenhuis zou gaan en dat zaterdag de diabetes zuster komt die mij leert prikken en mij informatie over diabetes geeft en dat die duits spreekt
ze bracht het eten en vroeg rene te helpen ik wist niet wat er gebeurde
rene was voor zijn doen vrolijk, hij zag dat ik aan het chatten was met irma en vroeg of hij haar mocht bellen, dus gedaan hij kon de telefoon niet vasthouden dus dat deed ik, hij had ook dorus aan de lijn gehad maar rene werd snel afgeleid dus dorus kreeg moeilijk contact met hem
na het bellen zegt hij sweety ik zei nee, dat is niet de afspraak
(hij noemde renata altijd sweety ik heb dit altijd gehaat )
hij zegt je moet geen ruzie maken, ik zei we hebben geen ruzie, nooit gehad, alleen woorden, oh zei hij
na het avond eten werd ik weer weggestuurd door de kenau hoofdverpleegkundige , die overdag ook al zat te mopperen maar ik mocht daar blijven vd arts ze kon me niets maken en daar baalde ze van
de avond was weer hetzelfde maar ik was meer hoopvol
zaterdag 10okt
na een onrustige nacht weer naar het ziekenhuis na de dieren
ik kom in de kamer en hoop een blije rene te treffen maar nee hij was weer slechter en reageerde veel minder net als voorheen , ik leerde insuline prikken in rene zijn arm en ik deed het goed, de zuster was erg vriendelijk, ik kreeg allemaal info over de insuline pennen die ze voor me had uitgeprint in engels en duits
de verpleging kon er niets in krijgen, zijn ochtend eten en tussendoortje stonden er nog
ik heb alles bij hem naar binnen gekregen de diabetes zuster was erg blij verast
ik had yoghurt meegenomen voor rene zonder suiker met gemalen zaden en noten erdoorheen en dat vond de zuster een goed idee ze zei ze was blij met alles wat erin ging
zijn pillen kreeg ik erin met wat smeerkaas die ik bij me had voor rene vond hij altijd erg lekker
in de avond wilde de kenau me weg jagen voor het eten maar ik was er nog toen ze het brachten dus ik heb hem snel even gevoerd voor ik wegging
zondag 11 okt
ik kom weer bij rene hij was verder afgegleden hij reageerde bijna niet meer alleen op wat geluiden die in de kamer voorkwamen dan schrok hij op en zei wat en gleed dan weer weg, reageerde totaal niet op mij de aardige diabetes zuster vroeg of hij boos was op haar rene schudde nee
de aardige zuster die daar het hele weekend was snapte het ook niet en was niet op de hoogte of hij misschien kalmerende medicatie had gehad
ik heb hem wel kunnen voeren en zijn pillen kunnen geven met smeerkaas
net als een kat die je een pilletje geeft in iets lekker
deze avond kon ik rene niet voeren ze stuurden me weg voor ik het kon doen daar zijn wij voor kreeg ik te horen, nou dat heb ik gemerkt na 2 pogingen stoppen jullie, en ik kreeg weer te horen dat ik weg moest gaan omdat zij dat zelf wel konden, dankzij de kenau gebeurde dit oh wat hate ik dat mens
maandag 12 okt
die nacht had ik veel nachtmerries gehad
deze dag zou rene over geplaatst worden naar het mentaal ziekenhuis
ik belde het ziekenhuis omdat ik wilde weten hoe laat hij verhuisd zou worden omdat ik erbij wilde zijn omdat de kans anders erg groot is dat ik er niet meer bij kan komen ivm corona
eerste keer dat ik belde was de doker in bespreking, 2de keer hadden ze de ronde en de 3de keer een spoed geval
ik dacht bekijk het maar ik ga heen
in het ziekenhuis zit de dokter achter de balie aan de telefoon ik moest wachten dus ik denk ik spiek even om de hoek vd kamer ik kijk naar rene en tot mijn schrik hangt hij aan kabels en een monitor en ligt er bewusteloos bij
ik ga weer naar de dokter terug en ze hangt net op en ze zegt hij heeft een beroerte gehad ze wist alleen te vertellen dat het ongeveer gebeurde voor het ontbijt
ik voelde de aarde onder me wegzakken, ze zegt je moet al zijn spullen mee naar huis nemen, ik raakte in paniek
ze zei hij gaat naar de ic
er komt zo iemand je wat uitleggen, dus ik naar rene en pak zijn spullen die waren nog helemaal niet gebruikt, een jongeman vertelde mij dat ik mee kon lopen tot de ic en verder niet, personeel kwam binnen om hem weg te halen ik kon hem nog snel een kus geven en we liepen naar de lift
de dokter zei in de lift het ging vrijdag zo goed met hem
ik zei maar zaterdag en zondag werd hij slechter
oja zegt ze daar weet ik niets van en we lopen de lift uit ze stormen de ic deuren door ik mocht niet verder en laten mij verbouwereerd en in paniek achter ik schreeuw nog vol tranen mag ik niet eens afscheid nemen de dokter kijkt nog achterom en de deuren gaan dicht
ik stond radeloos te wachten achter de deur of er nog iemand terug kwam maar er kwam niemand
ik liep te dwalen op de gang bij de liften, wat moest ik doen komen ze nog terug wat gaat er gebeuren ik wist het niet ze hadden me verder niets gezegd, na ik weet niet meer hoelang 10 min of een half uur later toen ik dacht ik moet zeker gaan ze zijn me vergeten oid ik wist het niet gaan de deuren open vd ic en komt de dokter eruit met een verpleegster en roept me
ik moest mijn gegevens doorgeven om toegang te krijgen voor bezoek, de dokter ging weg en de verpleegster nam me mee de ic op, ik moest op de gang wachten het duurde lang ik had dorus gebeld voor info door te geven over rene en had ik even afleiding
de verpleegster kwam terug voor meer info en vertelde dat ze rene in coma hadden gebracht voor verdere onderzoek voor zijn hersens om uit te zoeken wat er gebeurt was
zodra ze klaar zijn zou ik bij hem mogen ik kreeg een operatie schort aan ik moest zakjes om mijn schoenen doen en handschoenen aan
na een tijdje haalde ze me op ik mocht naar rene toe
ik zag hem daar zo liggen met de beademing in zijn mond en alle slangen en infusen en een maagzonde om zijn maag leeg te maken en om daar later zijn voeding op aan te sluiten ik kreeg spontaan een dejavue maar dan andersom ipv dat ik daar lag 13 jaar terug lag rene daar nu ook precies in de zelfde tijd vh jaar, dat voelde toch heel raar
zijn lichaam moest nog wennen aan het feit hij beademd werd en het leek soms of rene stikte dat was naar om te zien
ik dacht wat heb je jezelf toch aangedaan, je hersens zijn gewoon ontploft vd stress en de spanning
normaal waren we daar zoals altijd wel doorheen gekomen, maar de belg en de verbouwing en vooral renata hebben hem de das omgedaan dat was teveel
als dit maar goed komt, het was allemaal teveel voor zijn hersens
ze moesten eerst testen doen , hersenfilmpje, catscan, mri , beenmerg en bloed voor ze meer wisten
ik dacht echt die komt niet meer terug en als hij al terug komt in welke staat
het huis was totaal niet voorbereid op een rolstoel daar was het huis veelste ongelijk voor met een drempel van bijna 30 cm naar het woonhuis toe en alles te klein
onderweg naar huis kon ik alleen maar huilen en bidden , ik geloof niet in een god maar ik zei tijdens het rijden mocht je er toch zijn neem dan wat van mijn weinige geluk af en geef het aan rene hij heeft het meer nodig dan ik
weer thuis , in het lege koude huis, had geen zin om de kachel aan te maken en had nog steeds geen honger , na wat chatten ging ik in bed liggen met de warmte deken aan
ik mocht er 2x per dag bij ca 30 min tot een uur dit deed ik dan ook
thuis had ik tegen robbie gezegd dat als we de vloer doen hij ook lager moet niet alleen omdat we de drempel al te hoog vonden maar dat we voorbereid moeten zijn op een eventuele rolstoel
de vloer kan makkelijk verlaagd worden is een kwestie van graven en nieuw beton, dit was al de bedoeling geweest maar nu zat er wat meer vaart achter
robbie zei ja gaan we doen, maar robbie werd niet sneller met zijn werk hij werd alleen maar langzamer , het dak was half af, de grote balken stonden er al op en een deel had al dak folie erop en ze waren de dakpannen aan het schoonborstelen
op dinsdag er werd eerst gezegd dat ze dachten aan een ontsteking aan de hersenen, daarvoor hadden ze hem alvast een breed antibiotica voor gegeven dan kon dat evt al zijn werk doen tijdens dat ze aan het zoeken waren
ik wilde fotos maken voor rene zodat hij zichzelf zou kunnen zien later
mocht niet zei een zuster boos is tegen de wet
een dokter zei dit ook
ik legde uit dat 13 jaar geleden ik ook in een coma had gelegen en dat ik juist heel blij was dat er foto’s gemaakt waren omdat ik anders nooit had geloofd wat er met mij gebeurt was
de dokter begreep dit en ik had toestemming mits er geen personeel op de foto’s kwam
geen probleem zei ik
maar die ene zuster bleef maar zeiken, tegen de wet, dat was ook het enige wat ze in engels kon spreken, ze kwam langs om te ijzen dat er foto’s verwijderd moesten worden, ik deed net alsof en zei kijk weg, wat zijn sommige verpleging toch irritant
in het ziekenhuis merk je toch nog wel erg dat het communisme en de discriminatie erg aanwezig is
op woensdag zeiden ze tegen mij we gaan hem weer uit de coma terug halen we hebben alle testen gedaan en kunnen nog niets vinden
hij lag op dat moment al onder een warmte deken om weer op temperatuur te komen
savonds rene lag zonder beademing en nog steeds onder de warmte deken zijn temeratuur was bijna normaal, rene was wakker maar erg verward en slaperig en was wel blij me te zien en kneep soms in mijn hand
nu was er een andere arts die mij wat zou vertellen maar er werd niets verteld was een arogante man sprak beetje duits
ik vroeg kan dit alles door teveel stress komen hij kijkt me aan en zegt stress? Hier is geen stress, thuis misschien maar hier is geen stress en hij liet me sprakeloos achter
op donderdag
hij was minder verward en zijn ogen stonden redelijk helder
maar hij kon nog niet praten was erg frustrerend voor hem
hij lachte een paar keer naar me als hij me ineens opmerkte en wilde een paar keer een kusje hij zei steeds kom eens of hij wat wilde zeggen dan moest ik altijd dichtbij zijn mond met mijn oor anders was hij niet te verstaan en gaf dan snel een kusje hij was is een speelse bui
dit gaf me een goed gevoel
hij zag steeds iets om hem heen wat er niet was, kon nog vd coma zijn, of er zat nog een psychose achter
waarschijnlijk zou hij de volgende dag naar een andere afdeling gaan , neurologie
in de avond was hij meer verward maar keek wel helder
als hij boos was kwamen er een paar hoorbare woorden uit
hij keek bijv, schuin naar het plafond en hij zei he jij daar ga weg
en ook erg verward was voor hem dat hij vastgebonden lag en hij zei tegen mij boos laat me los
ik zei ik heb je niet vast ze hebben je vastgebonden aan het bed anders trek je alles eruit, en dat begeep hij dan niet
afscheid nemen was moeilijk, hij werd daar verdrietig van en ik ook
vrijdag
rene keek helder uit zijn ogen , maakt grapjes maar kon nog niet praten,
maar was nog steeds verward
hij werd avonden naar neurologie verhuisd
ik mocht er niet meteen bij ik moest op de dokter wachten, deze nam zijn tijd, ruim na bezoektijd kwam hij dan eindelijk
hij vertelde me dat ze een groot vermoede hadden dat het epilepsie was geweest, ik vroeg of het door teveel stress kon komen, nee zei hij resoluut
ik mocht eigenlijk niet naar rene toe wat ik natuurlijk erg jammer vond , maar hij zei doe een paar handschoenen aan en kun je 5 min naar hem toe, ik blij
ik kom bij rene ligt vast gebonden aan voeten en armen hij was niet blij, hij vond het net Auschwitz
en ouderwets
ik wilde hem een kusje geven en hij schreeuwde het uit luid en duidelijk terwijl hij niet of nauwelijks kon praten ik schrok en ik kijk wat doe ik fout
blek zijn hand tussen het bed klem te zitten, ze hadden zijn hand vast gebonden daarbij had hij de leuning vh bed vast gehouden en zij hadden zonder opletten zijn hoofdstuk omhoog gedaan vh bed en toen zat zijn hand klem
ik probeerde zijn hand los te krijgen toen kwam de dokter en zei nee hij moet vast blijven ik zei nee zijn hand zit klem en de dokter heeft zijn hand bevrijd, ik moest afscheid nemen en mocht op zaterdag terug komen
op zaterdag was de dokter afwezig tijdens bezoek uur hij was net in de wachtruimte langs me heen gelopen en zei gedag , ik druk op de bel want het is een geslote afdeling deuren gaan open en ik liep naar binnen en werd door verpleging tegen gehouden ik mocht niet op bezoek ivm corona ik zei ik mocht komen vd dokter
ze konden de dokter niet vinden naar verschillende nummers gebeld
ok 5 min werd gezegd, ik zijn kamer binnen er lagen alleen oude vrouwen in zijn kamer en naast hem een vrouw die ook vast gebonden lag en bloed aan haar arm dus waarschijnlijk de boel los getrokken
ik loop naar rene .
hij lag te slapen, ik zei wat harder dan normaal he rene wakker worden ik heb maar 5 min
hij werd wakker keek me met grote ogen aan en begint te huilen en zei wat ben ik blij je te zien ik heb je zo gemist
het eerste wat me opviel was geen slangen hij keek heel helder en het praatte
dus beide even huilen en de armen om elkaar heen geslagen
hij was erg van streek hij dacht dat ze hem geopereerd hadden maar snapte niet waar hij dacht zijn benen
ik zei nee je bent niet geopereerd
wat is er gebeurt dan waarom lig ik hier
ik heb alle slangen eruit getrokken wat moet ik ermee, hij lachte er was veel bloed zei hij
ook de maagzonde uit zijn neus, alles
hij wist zich niet meer te herinneren dat hij met ambulance daarheen gebracht is, dat hij 8wk weinig tot niets gegeten had
dat hij al 12 dagen daar ligt schrok hij van, ic nergens wist hij vanaf
hij kon ook niet herinneren dat ik daar 2x daags geweest ben dat ik hem gevoerd heb etc.
ik had hem foto’s laten zien dat wilde hij graag van de afgelopen dagen, hij vond het maar raar (ik weet precies wat hij voelt, je hebt het gevoel naar andermans foto;s te kijken want het zegt je niets)
hij vroeg doet de nieuwe auto het nog goed
ik zei ja rijd uitstekend heb vandaag voor het eerst olie bijgevuld
hij zei die nieuwe die we net gekocht hebben ik zeg ja de transporter
hij keek me aan nee die ken ik niet ik zeg golf keek weer bedenkelijk nee
ik zeg wat voor kleur dat wist hij niet meer
maar we hadden hem net gekocht, ik wist niet wat hij bedoelde
hij zei werk jan postma nog op het dak (dit was een aannemer in nl)
ik zei nee robbie
keek hij me bedenkelijk aan nee postma
ik vroeg welk jaar is het hij keek me aan , weet het niet zei hij 2008?
ik vroeg hou oud ben je 52 zei hij
ookkee
ik had verder nog maar niets gezegd voor ik iets fout doe
maar hij wist wel vd honden en katten daar vroeg hij om, maar ik moet zeggen die hadden we toen ook, hij wist wel dat we in hongarije zaten
ik zei en de geitjes gaan ook goed hij zei gaat het werk wel goed ik zei geen probleem maar ik zit straks wel met de hoefjes dat is lastig alleen ja knikt hij
dus er is iets geknapt in zijn hoofd vannacht geen idee
hij vroeg aan de dokter wanneer mag ik naar huis deze zegt ligt aan maandag en de komende dagen misschien volgende week
rene zei als ik mijn voeten los krijg vh bed dan loop ik weg want het is hier middeleeuws dat ze je hier vastbinden
als ik hier zo moet blijven liggen pleeg ik nog liever zelfmoord zei hij
ik zei hoho ik wil je wel in een geheel thuis hebben hoor , ja zei hij
hij sterfde vd honger hij zei je krijgt hier bijna niets
toen moest ik weg vd dokter zelfde als gisteravond vriendelijke man helaas zit hij morgen en maandag niet
dus afscheid was moeilijk rene overstuur en ik ook maar probeerde me in te houden
dokter zegt morgen kan je beter overslaan want ze zijn hier erg streng ivm corona bel het telnr maar
maandag kun je het nog proberen
maar hij zei wel dat hij zal proberen te praten met de andere dokter of die me toe laat
als dat niet zo is zien rene en ik elkaar langere tijd niet en wie weet hoe lang
in nederland kun je een patiënt nog aan de lijn krijgen dat werkt hier niet zo
zo helder had ik m in weken niet gezien
ik hoopte dat hij niet weer een terug val zou krijgen
de dokter zei komt vaker voor na de ic , ok ik heb die ervaring niet meegemaakt na mijn coma , hij geloofde niet in stress.
ik was benieuwd of zijn geheugen nog terug komt
dan moest ik wel heel voorzichtig te werk gaan bijv. omdat dan onze beide ouders nog leven rond die tijd
veel wat hier gebeurt is mag hij vergeten is toch niet de moeite waard toch alleen maar ellende
thuis heb ik alles verwijderd wat maar aan renata herinnerd kon worden om zo triggers te voorkomen , foto’s opgeruimd niet vernietigd, dit zou ik nooit doen goeie of slechte tijden horen bij het leven en herinneringen, op mijn en zijn fb en messenger en smsjes uit de telefoon, wat ik kon vinden had ik verwijderd
ik heb mensen benadert niet als eerste over renata te beginnen, de mensen die nog niet eerder mijn kant vh verhaal kende mijn kant verteld
er was er 1 die het niet interesseerde en dat was john die vond het de normaalste zaak vd wereld dat rene zo gereageerd had op renata want het is normaal dat je je soms tot een ander zo aangetrokken voelt vond hij en hij had recht op de waarheid, ik zei ja hij heeft recht op de waarheid maar wel in ons eigen tempo en niet door buitenstaanders daar was het onderwerp te gevoelig voor, hij was niet overtuigd, nou denkt john wel vaker in vreemde kronkels, ik hoopte dat hij zich in kon houden ik heb renata verteld over rene zijn geheugen verlies en gezegd dat ik alle foto’s verwijderd had van haar, ze zei dat is goed
ik heb haar voor de zoveelste keer gezegd als rene thuis komt dan ga je van mijn fb af, ik hou van je maar op een andere manier en dit wist ze , maar ik zei ik hou veel meer van rene en die is voor mij het belangrijkste en dat begreep ze ook
nu rene weer kon praten mocht ik niet meer naar hem toe , ik kon spullen bij de poort afgeven en werd het bij hem gebracht,
ik bracht een telefoon en een ipad telefoon via robbie geleend , drinken en wat lekkers zoals snack worstjes wat joghertjes alles wat diabetes proof was, want in het ziekenhuis krijgen ze niets alleen eten en als je geluk hebt wat water of thee , de rest moet jezelf voor zorgen en dat moet normaal de visite meenemen
maar ivm corona was er een aflever punt bij de poort en 2x per dag werd dat naar de patiënten gebracht door het leger
ik had een briefje met de code vd telefoon in de ipad hoes gedaan, ook een lief briefje in de tas met een verwijzing naar het andere briefje
dus de volgende dag bel ik geen gehoor ik dat chit, dus ik bel weer naar het ziekenhuis, met veel moeite heb ik de arts aan de lijn en ik vraag of rene de telefoon al heeft, ja zegt hij misschien slaapt hij wel, ik vroeg of iemand even kon gaan kijken, hij zei bel over 5 min maar terug, ik bel en krijg de dokter weer hij zei hij wist de code niet, ik zei ok en ik gaf hem de code 8888, ok hij werkt probeer maar over 5 min en ja hoor ik kreeg eindelijk rene aan de lijn, we waren beide emotioneel
3x wist ik zelf wat op de afdeling te brengen, dit was illegaal maar konden we elkaar weer even zien, vonden we beide fijn
1ste keer liep ik de afdeling op en zei ik heb spullen voor rene en ze wees tot mijn stomme verbazing me de kamer en ik kon naar rene , ik moest hem wekken hij helemaal verbaasd en blij en zei huilend ik heb je zo gemist, ik jou ook zei ik, maar ik heb niet veel tijd ik ben hier ilegaal
het bleek dat rene niet alleen zijn geheugen kwijt was hij was ook niet depressief, er was geen spoor meer vd stem in zijn hoofd, hij sliep ook weer goed alleen werd soms wakker door mede patiënten
hij had gewoon een reset gehad in zijn hoofd
zijn brein vond het genoeg geweest
maar gelukkig was er verder geen ernstige schade over gebleven
we belde elkaar een paar keer op een dag sinds hij de telefoon had
hij vroeg heb je mijn moeder wel verteld dat ik hier lig
ik dacht shit moet dit over de telefoon, ik zei nee, ik zei rene zit je op bed ja zei hij ik zei je moeder is vorig jaar overleden, hij schrok, ik zei door corona
ik vond het zo erg dat ik nu niet bij hem kon zijn en hoopte dat niet al dit soort gesprekken over de telefoon moesten
hij kreeg langzaam weer wat herinneringen terug
21 okt kreeg rene te horen dat hij nog een cardio test moest doen komende week en dat hij waarschijnlijk volgende week naar huis mocht
de 2de keer dat ik spullen op de afdeling bracht was op verzoek van rene, ik zei ik zal het proberen maar ik beloof niets, de zuster zei ik mag je van hogerhand niet bij hem laten ik zei breng jij het hem dan, waarschijnlijk was haar dat teveel en zei ok 5 min dan dus ik snel naar rene ik hem gewekt gauw ik hem maar even tijd hij was blij en omhelsde me, de zuster kwam me alweer halen en zei het is zo woensdag dan kun je hem halen
zijn diagnose was uiteindelijk een vergroot hart, een hartritme stoornis maar dit heeft hij zijn leven lang al, diabetes 2, en waarschijnlijk epileptisch maar hier zijn we nog niet echt over uit
hij kreeg fysio aan bed om weer te leren lopen en dat ging redelijk goed
op deze afdeling werkte ze verder niet erg secure want ze vergaten zijn insuline dus zijn suiker zat alweer op de 19.9, dus snel aan de insuline
zijn mentale medicatie en slaappillen werden niet meer gegeven sinds zijn attack
hij vroeg aan de telefoon wie was dat meisje die onze dieren verzorgde, ik dacht oonneee niet nu, ik kon daar niet zonder emotie op reageren, ik zei renata, ik zei kan dit gesprek niet wachten tot je thuis bent alsjeblieft want hij bleef maar door vragen, ik zei dit is geen gesprek voor over de telefoon
hij had daarna met john gebeld en natuurlijk ook over renata, rene dacht dat hij vreemd was gegaan en john zei, nee maar dit moet je met carolien bespreken wat mij meeviel
de 3de en laatste keer dat ik hem spullen had gebracht op de afdeling was best grappig, ik mocht niet de afdeling op ze vonden het al raar dat ik weer zover was gekomen, ze pakte de tas aan mokkend en gaf het aan rene ik bel rene op en zeg als je me wilt zien moet je op de gang komen, hij komt de gang op en zegt ik zie je niet, ik zei moet je je bril op doen oja dat scheelt wel hij pakt zijn bril en loopt naar de deur en we praten wat dan zegt hij ik versta je niet ik zeg hou dan die telefoon ook aan je oor en hij kijkt me stom aan en we praten wat verder, hij vroeg me of hij vreemd was gegaan ik zei nee, je bent niet vreemd gegaan maar het voelt wel zo
de verpleging werd onrustig toen hebben we afscheid genomen door het glas, het afscheid was zwaar maar we hadden elkaar weer even gezien
daarna kon ik alleen nog bij de poort spullen afgeven
verbouwing ging door, het dak was dicht, de pannen schoon geboend en er weer op gelegd
ik had de geiten stal in 5 dagen tijd schoon gemaakt
ik woog onderhand 105kg waar ik niets voor had gedaan alleen maar stress en slecht eten
renata ingelicht dat hij haar weer begon te herinneren, hier baalde ze van
op 28okt mocht hij naar huis maar moest eerst nog steeds wachten op de cardio en ik moest naar de diabetes arts die geen engels sprak de dokter van rene zijn afdeling ging mee als tolk
ik kreeg een prik apparaatje om suiker te meten mee en recepten vd apotheek en een klein lijstje met de koolhydraten die hij mocht hebben en het insuline schema en de opmerking de rest vind je op internet, ik had op dat moment geen vragen die kwamen later toen ik met zijn dieet en insuline aan de gang moest
we gingen terug naar de afdeling en ik moest wachten tot de papieren klaar waren voor vertrek, dit duurde een paar uur, ik ging een broodje halen met wat drinken in de hal vh ziekenhuis, wat er op het broodje zat weet ik niet maar het zag er het meest betrouwbaar uit, en bleek nog lekker te zijn ook
na een tijdje werd ik geroepen en kon ik rene helpen met inpakken en kon ik hem meenemen
hij zou ca febr weer voor controle moeten voor hart, diabetes en epileptie we zouden daar een oproep voor krijgen (die zijn nooit gekomen)
bij de apotheek een tas vol medicijnen insuline en prikkers meegekregen
op naar huis, die nog volop in verbouwing zat
het was een heel strikt schema wat totaal niet bij ons levens schema paste en volgens de arts moest hij precies om 8 uur eten, nou dat lukt ons nooit, en al helemaal niet als het je leven lang moet
dus ik moest rene wakker maken om kwart voor 8 om zijn insuline te geven hij moest 15 min wachten dan eten en weer verder slapen en dan om 10 uur weer eten, rene kreeg het niet weg en werd vaak kwaad, ik zei ik weet het ook niet ik om me heen gevraagd aan vrienden die diabetes hebben en die zeiden mijn schema niet te begrijpen zei konden gewoon maaltijden omdraaien, was hier niet mogelijk door het rare schema vd insuline
de huisdokter hier kon niet helpen moest ik bij de diabetes arts zijn maar ja die sprak alleen hongaars en ook hij zei op internet staat alles
we deden ons best maar hij kreeg steeds hypo’ s en hypers rene werd er naar van we konden maar niet aan het schema wennen
hij had ook problemen met eten van bijv. vlees kreeg hij moeilijk tot niet weg
maar een lowcarb dieet zonder vlees en toch honger hebben de hele tijd dat werd wel moeilijk en de eieren kwamen zijn neus uit, hij had problemen met zijn smaak vond veel niet meer lekker
en daarbij die vervelende hypo ’s en hypers was niet fijn en ik werd er ook gek van want hij begon meer gewicht te verliezen, online was alleen diabetes te vinden in combi met afvallen maar niet hoe je moet aankomen met diabetes
na 6 dagen kreeg rene diarree , wat steeds ernstiger werd tot incontinentie aan toe, de dokter probeerde van alles , rene zat op een gegeven moment aan de luiers het werd echt zo erg dat hij op een nacht soms 3 pyjama’s nodig had hij
stond steeds te huilen als het weer fout ging , ik moest hem helpen met uit en aan kleden hier was hij veelste zwak voor
ondertussen zat ik dagen op het internet uit te pluizen alles over diabetes en ook over diarree
en probeerde van alles , lid geworden van fb paginas en niets hielp
alles zat tegen, zijn eten , zijn diaree en zijn diabetes en zijn honger maar luste niets
rene was nog zwak van de vorige opname en dan het gekloot met de diabetes en dan die diarree erbij het werd er niet beter op, maar hij was verbaasd dat hij nog steeds niet depressief was
zijn geheugen kwam met kleine stapjes beetje bij beetje terug
we hadden ook vaak ruzie bij het onderwerp renata, maar hij wilde steeds meer weten en voor mij was dat onderwerp nogal pijnlijk en kwamen mijn opgekropte emoties los
wat ik eigenlijk helemaal niet wilde, maar als het eenmaal begon kon ik bijna niet meer stoppen
ondertussen chatte ik nog steeds met renata en hield haar op de hoogte van rene, rene wilde niet dat ik het contact verbrak maar ik en renata wilde hun niet samen in contact hebben , hij zei steeds ik kan haar niet voor de geest halen ook niet bij foto’s ik zie haar niet meer dan als een buurmeisje ik voel er verder niets bij
dit konden wij maar moeilijk geloven zo’n grote overgang, van obsessie naar niets
rene was wel veranderd, als ik hem aansprak op gevoel tonen of wat er na de seks gebeurde zei hij ik ben die persoon gewoon niet, wat ik erg vreemd vond want ik kon hem juist wel zo dat hij lief en zorgzaam was naar mij toe
ik dacht dus hij heeft me 30jaar lang een toneelstuk opgevoerd? Daar geloof ik niets van
er klopte veel dingen nog niet
na uiteindelijk ruim 4wk toch maar naar het ziekenhuis naar de spoedhulp rene zag er ondertussen uit als een Ethiopiër zo mager ca 53 kg zijn kont zag eruit als 2 lege theezakjes in totaal was hij bijna 20kg kwijt.
we hebben uren zitten wachten, toen moest rene naar de wc en heeft de wc letterlijk vol gepoept hij riep me in paniek, ik had wel schone luiers mee maar geen broek en net dat we alles hadden opgeruimd werd rene geroepen, dus hij met zijn luier in de rolstoel en naar de onderzoeken ik mocht niet mee en rene zei niets
dus ik weer uren wachten in de wachtkamer, het was al ruim in de avond toen een dokter naar me toe kwam met de mededeling dat ze rene zijn spullen moest hebben ik zei wat is er aan de hand, hij had poliepen nier problemen en hij moest blijven, ik zei ok zijn spullen staan in de auto, nou snel zegt ze want mijn tijd zit er bijna op
ik snel spullen gehaald snel een klein briefje geschreven en naar de dokter gebracht die ongeduldig stond te wachten, ik vroeg nog of rene daar in de onderzoek ruimte was ze zei ja dus ik vroeg of ik rene gedag mocht zeggen nee zei ze, hij is al op de afdeling…..?????
mocht ik weer alleen naar huis en geen contact met rene dankzij corona
ik had de volgende dag het ziekenhuis gebeld en had geen idee op welke afdeling rene lag
gelukkig kreeg ik na een paar verschillende personen aan de lijn iemand die wilde helpen
hij bleek op neurologie te liggen en kreeg een nr
ik bellen ze konden rene niet, gelukkig had ik ook een naam van een dokter gekregen en toen wisten ze dat ik de verkeerde vleugel aan de lijn had
na verschillende pogingen kreeg ik dan eindelijk contact
eerst zei ik hello do you speak english en het volgende antwoord wat ik kreeg was viszlát en er werd opgehangen, ik dat god verdomme wat is het toch een kutvolk, krijg ik het nou weer hetzelfde als de laatste opname, nee hier werd het zelfs nog erger 9 vd 10 x werd er gewoon opgehangen
weer proberen krijg ik eindelijk antwoord, rene lag daar idd hij mocht geen bezoek we konden bellen met telefoon die ik bij de bewaking achter kon laten, normaal lieten ze telefoons niet toe op de afdeling maar ze maakten een uitzondering omdat wij buitenlanders waren en hij anders in een isolement zou zitten
ik een gsm regelen bij media markt een prepaid, wat een ellende, hier moet je die dingen registreren op naam en dat gaat niet zo makkelijk als buitenlander zijnde
na tig keer van hut naar her gestuurd te zijn zonder resultaat ging uiteindelijk het meisje van media markt mee naar de t mobile winkel aan de overkant, na veel praten heeft zij het eindelijk voor elkaar gekregen om hem op mijn naam te registreren
heeft toch totaal ca 3 a 4 uur geduurd
ik snel naar het ziekenhuis om de telefoon af te geven, ik was door het gezeik net te laat hij zou hem de volgende ochtend pas krijgen
we konden eindelijk bellen, hij zei je was ineens weg, ik zei ja ze stuurden me weg omdat jij niet had gezegd dat ik bij je moest blijven
ze hadden tegen hem gezegd toen hij om mij vroeg dat ik al naar huis was, wat dus niet waar was want ik zat gewoon te wachten in de wachtkamer voor uren
deze opname heeft 14 dagen geduurd en ze konden niets vinden
voor rene was het Auschwitz, werd midden in de nacht wakker om ca 4 uur gemaakt hij was blij dat hij eindelijk sliep om dan gewassen te worden omdat er ploegen wissel was
als hij een sinaasappel ad die ik hem gegeven had werd deze met grof geweld afgepakt en neergesmeten ze vergaten hem met insuline en eten en ook met drinken, ze waren ook duidelijk racistisch want zijn buurman kreeg wel gewoon alles, deze buurman zorgde er dan ook voor dat ze rene toch steeds weer wat brachten, rene was hem dan ook dankbaar
deze man kreeg corona en werd weggehaald maar het bed werd niet verschoont , pas toen er dagen later een nieuwe patiënt kwam
deze man bleek net zo vriendelijk als de vorige
gelukkig had rene geen corona gekregen
de depressie begon terug te komen en het slechte slapen dankzij het ziekenhuis personeel
hij had er nachtmerries van over gehouden ook na het ziekenhuis nog weken nachtmerries gehad
net voor kerst lieten ze hem naar huis gaan, hij had geen extra onderzoeken gehad ivm zijn darmen te zwak waren door de diarree hij zou in febr weer opgeroepen worden (dit is nooit gebeurt)
hij ging dus nog steeds met ernstige diarree naar huis
robbie begon te klagen dat hij zich verrekend had en dat hij pas weer kwam werken als ik hem 2500 euro gaf
ik zei pardon we hebben een afspraak, dat jij niet kan rekenen is niet mijn probleem
de onderdelen hebben we zelf betaald het ging dus puur om zijn uren
maar ja wij hadden gerekend op 1 maand werk dat was toen al 5maanden geworden en het einde was nog niet in zicht, hij was vaak thuis geweest ook ivm corona en met zijn rug en hij werkte erg langzaam en we betaalden niet per uur maar voor een klus
we hebben hem 500 extra gegeven zijn vrouw was het compleet met ons eens en hij zou de rest afmaken wat hij beloofd had
zijn vrouw had al gezegd dat dit hem vaker gebeurt was
maar we merkten wel dat hij minder gemotiveerd was
voor het einde vh jaar was het dak dicht en het plafond in de keuken, met moeite heeft hij de Electra buizen boven het plafond gedaan want erna kon tenslotte niet meer
2021
de huisdokter zei op een gegeven moment ik ga je iets voorschrijven het is breedspectrum antibiotica waren we eerst niet blij mee nog meer troep wat alles nog meer beschadigd
hij zei je hebt toch al diarree dus erger kan het niet worden
we halen de pillen op en rene neemt ze meteen in en prompt 2 uur later diarree weg we hebben de kuur van een maand afgemaakt en nooit geen last meer gehad
ja net als iedereen 1 of 2 dagen diarree waar rene meteen ongerust over werd
het genezen kon beginnen………….