eerder geplaatst op mijn facebook pagina
Jullie zullen er wel weer heel erg moe van worden , en er zullen er wel weer wat afhaken van mijn facebook.
maar dat is dan maar niet anders.
de rustgevende medicatie die ik nu heb (Rivotril) maakt me niet kalmer maar heeft wel als bijwerking dat ik weer regelmatig slaap.
in de laatste week 0 uur , 4uur 12 uur 7 uur.
Helaas is het middel vrij verslavend dus een week op en een week af.
maar een week slapen is beter dan niet slapen en ik slaap al 5 maanden nauwelijks dus ik grijp dit wel aan.
mijn conditie word niet beter , ik loop slecht ,loop als een oude man.
Begin langzamerhand weer incontinent te worden met plassen.
de depressies houden nog steeds aan , hoor nog steeds stemmen
en zie in de nacht nog steeds mensen in onze slaapkamer staan.
Vandaag naar Budapest gereden maar op een gegeven moment moest Carolien weer rijden want het ging niet meer.
Val in slaap tijdens het rijden.
Gelukkig gaat het met Carolien en mij wel heel goed , dat stelt me weer wat geruster.
Contact met Renata is nog steeds wat moeilijk en Carolien heeft er toch nog wat moeite mee dat ze niet meer alleen in mijn hart zit.
Ik hou met met alles wat ik in me heb van Carolien maar ik voel voor Renata wat ik voor een dochter zou voelen en dat is niet altijd even makkelijk ook niet voor Carolien.
Ik mis haar dan ook heel erg , vind het wel fijn dat we regelmatig chatten en dat we met zijn 3en regelmatig video bellen op zondag.
Zo nu en dan zien we elkaar en zijn we een paar uur in de stad en dat maakt weer een hoop goed. in die paar uur kan ik dan een beetje de ellende vergeten.
Ik snap nu wat ouders voelen als een kind wegvalt , dat klinkt gek maar dat is een van de gevoelens die ik heb plus natuurlijk hetgene wat Carolien ook nog voelt over onze relaties met Renata.
Het doet me zoveel pijn alles bij elkaar en het doet me nog meer pijn dat ik anderen hiermee pijn doe.
zo dan ben je 63 zit je gevoelsmatig tegen het eind van je leven aan en dan denk je rust te hebben.
dan begint het pas , een psychose , hart en epilepsie problemen , zwaar depressief , lichamelijke aftakeling in een snel tempo.
niet gemotiveerd om maar iets te doen en te ondernemen.
gestopt , jawel opnieuw…met de Psychiater , heb na 6 sessies niet het idee dat het me verder helpt ze is een erg lief ,bezorgd en meevoelende vrouw , maar 50 euro wekelijks spenderen en er niets mee opschieten vind ik niet de juiste weg.
Contacten zijn er bijna niet , heb een stuk of 5 vrienden in nederland en in roemenie en heb niet de moed en de kracht om de contacten te onderhouden en ik merk dat men moe word van mijn depressies dus daar val ik ze maar niet mee lastig. Jeroen en Bert zijn de enige die wel altijd het contact proberen te onderhouden. de rest is weggejaagd door mijn depressieve buien.
in huis ben ik niks waard , Carolien moet practisch alles alleen doen ik heb geen enkele energie en het huis ziet eruit alsof er zigeuners wonen , ik krijg het niet netjes en Carolien werkt zich altijd al de benen uit het lijf , die red ook niet alles meer.
Het is dat ze hout kan klieven anders kon de kachel ook nog niet aan. Ik heb buiten dat ik zoveel van haar houd ook heel erg veel respect voor haar , ze verzorgt me altijd zo goed mogelijk is erg geduldig ook al zou ik me 10x op een dag vervuilen.
zonder Carolien zou ik het niet redden en niet iedereen wil dat horen maar zonder Renata tot op een bepaalde hoogte ook niet.
Ben erg blij dat ze bij een aardige foster familie zit.
ik mis mijn Moeder ik ben haar sterven vergeten door de kortsluiting die ik het ziekenhuis in mijn hoofd kreeg en heb pas veel later (naar mijn gevoel) kunnen rouwen.
ik mis haar nog elke dag , ik mis haar stem ik mis de lange gesprekken waarvan ik gelukkig de meeste op dvd heb staan.
ik mis zoveel , ik mis ook de negatieve dingen die zijn me gelukkig door Carolien en Renata allang vergeven , maar het lullige is dat ik het meeste niet weet alleen de verhalen van hen heb mogen horen na de ziekenhuis periode. ik heb stukken gelezen op onze website https://www.hel-in-mijn-hoofd.nl
en daar ben ik behoorlijk van geschrokken , nu voel ik al jaren dat ik in een vorig leven niet gedeugd moet hebben anders had ik dit leven niet als een hel ervaren van mijn 12de af ongeveer maar nu blijkt dat ik de laatste jaren ook een klootzak ben geweest.
Misschien moet ik eens onder hypnose gegaan om alles weer te ervaren , misschien knap ik er van op of af dat kan natuurlijk ook.
Het leven is mijn inziens echt een hel die zich dag in dag uit zich dagelijks weer opbouwd.
nu zegt de psychiater dat ik door mijn trauma (die groeps verkrachting in 72) een andere persoonlijkheid heb opgebouwd en dat ik daarom mij zo heb gedragen de laatste jaren.
ik zie mezelf als een heel slecht mens maar dat mag ik zo niet zien zegt ze , ze zegt het is je schuld niet het is nou eenmaal zo gegaan.
Dat moet je de mensen die ik zoveel verdriet heb gedaan eens zeggen die willen niks met deze klootzak te maken hebben.
en in mijn hoofd told altijd de gedachte je deugt niet en maak er maar een einde aan.
ik zit tegen een minderwaardigheids complex aan , dat kan er ook nog wel bij toch…?
ik begin nergens aan en maak niks af , deug voor geen meter.
was ooit een niet onverdienstelijk schaker maar het stelt totaal niks meer voor.
ik kocht lego als therapie maar Carolien moet de modellen bouwen , het lukt me niet meer , ik herken de kleuren niet meer en ik kan het priegelwerk niet meer.
het enige waar ik me dagen mee doorbreng is muziek luisten in de vorm van clips op youtube en soms een plaat of cassette.
Lezen lukt ook haast niet meer.
alles gebeurd met een reden
soms zou ik willen weten wat die reden was
het leven is kut
Gepubliceerd op 11/12/2021 Door rene