Met mijn 19de kreeg ik mijn relatie met Rene dit was 27 mei 1989,
Met mijn 20ste in maart 1990 kreeg ik mijn eigen huis.
Na enkele maanden kwam Rene erbij in
Het was een fijne maar ook een zeer heftige tijd. Er gebeurde veel in die tijd
Oa. veel schulden
Ik was bekend met Rene zijn depressies maar leerde toen pas hoe het was om er ook mee te leven
Dat veroorzaakte vooral in het begin veel ruzies.
Vlak na mijn 21ste verjaardag eind 1990 kwam mijn trauma van mijn incest verleden met mijn broer die mij jarenlang regelmatig verkracht en aangerand heeft boven en mijn onzekerheid door het jaren lang pesten en vernederen door bijna alles en iedereen om me heen was ook sterk aanwezig.
Na elke ruzie met Rene was ik zo ontzettend bang hem kwijt te raken waardoor ik steeds in paniek raakte.
Dit heeft erg lang geduurd. ( Zeker tot ca 2013)
Ik kon ook maar niet begrijpen waarom Rene mij had uitgekozen, wat was er zo bijzonder aan mij, niemand zag me ooit staan, ik werd vaak voor lelijk uitgemaakt en wat ik verder tegen kwam begon me altijd uit het niets te treiteren , pesten of vernederen met name met mijn bril.
Hij had veel en snel vrienden en toch wel populair bij de dames ivm zijn charmes en humor, dus waarom ik.
Ondanks alle ruzies bleven we samen we hoorden bij elkaar, hij vroeg me ten huwelijk.
We hebben altijd erg graag kinderen willen hebben.
Ik wilde altijd een jonge moeder zijn omdat ik slechte ervaringen heb gehad met een oudere moeder.
Een even getal was mijn ideaal zodat er nooit eentje buiten de boot zou vallen.
Mijn zusters en broers waren allemaal erg vruchtbaar dus heb er geen moment aan gedacht dat het lot ons anders zou brengen.
Ik stopte met de pil
Ik was al zeer vroeg bezig met kinder spulletjes verzamelen want ik wist van mijn broers en zusters dat dat een dure aangelegenheid was en aangezien wij het zeker niet breed hadden in die tijd dacht ik voor bereid te zijn.
We deden woningruil met mijn ouders zodat we een eengezins woning kregen op korte termijn
Met mijn 22ste gingen we trouwen Rene was 33.
Op 10 juli 1992
Na de trouwdag zijn we serieuzer begonnen om kinderen te krijgen
Maar het lukte maar niet, naar de dokter gegaan en rene moest sperma afgeven in het ziekenhuis .
We kregen de uitslag via de telefoon vd dokter, ze konden geen zaadjes vinden, op dat moment reageerden we nog vrij luchtig ,ok, dan word het donor zaad.
1993
Via de huisarts een gynaecoloog geregeld samen met mijn zus wat trouwens erg grappig verliep
We zaten bij de dokter ik en mijn zus
En bespraken het feit dat ik en rene kinderen wilde maar Rene geen zaad had en dat ik een
gynaecoloog zocht
Ik in die tijd steeds in de war met de woorden adoptie en abortus, zei ik tegen de dokter dat ik nooit geen abortus zou willen, de dokter zei niets maar keek wel raar, waarop mijn zus die steeds in de war was met ki en het knmi zei dat ik graag knmi wilde hebben, ook hier zei de dokter niets en keek bedenkelijk en gaf een verwijsbrief voor de gynaecoloog mee, pas buiten gekomen bespraken ik en mijn zus wat we gezegd hadden, ze zei waarom had je het over abortus, ik zei abortus ja zegt ze, ik zei oh shit heb ik dat gezegd ik bedoelde adoptie, wij lachen, ik zei en jij dan met je knmi dat is het weer zei ik Oh zei ze ik haal het altijd door elkaar, we hebben ongelofelijk moeten lachen om onze stommiteiten we zijn echt blond zeiden we al, wat zal de dokter wel niet gedacht hebben
Met het briefje naar de gynaecoloog
Na onderzoek bleek dat een van Rene zijn balzakken niet was ingedaald wat voor zijn 12de al had moeten gebeuren, hier is toen nooit naar gekeken, zijn moeder had niet opgelet, de school dokters niet en ook niet in de kinder kolonies waar hij had gezeten. (32 jaar later bleek er nog een andere mogelijke oorzaak te zijn)
We moesten pasfoto’s ,bloedgroep etc.inleveren om een gepaste donor te vinden
Dus ik aan de hormonen
Mijn ongesteldheid was zo onregelmatig als wat, altijd al zo geweest, ik wist nooit wanneer ik het werd, soms al weer na 14 dagen soms ook zomaar 2 maanden niet en als ik het dan had was het ongelooflijk heftig.
De hormoon planning was in het begin dus wel even lastig
Ik werd geïnsemineerd met strookjes donorzaad uit een vries ketel die ze enkele minuten voor tijd hadden ontdooid
Dit alles ging via het ziekenfonds
Op een of andere manier was ik als de dood om moeder te worden, ik was nogal vergeetachtig door mijn overspannenheid van mijn trauma dat ik bang was als ik een baby had ik het zou vergeten en het vergat eten te geven, ik had er nachtmerries van en rene had toentertijd soms woede aanvallen door zijn depressies wat mij ook angstig maakte
Ik weet niet of deze angst er iets mee te maken heeft gehad maar het zwanger worden lukte maar niet .
maar ik dacht ook steeds, hoe zit het dan met vrouwen die verkracht zijn en toch zwanger zijn geworden, daar komt toch ook ongelooflijk veel stress en angst bij kijken, daarbij zou mijn angst in het niet vallen dus waarom wil het dan niet.
Door blazen was het advies, nou dat nooit meer, ik was op pijn voorbereid, ik had me er wat op ingelezen, ik heb een vrij hoge pijn grens, maar toen het gebeurde ik dacht dat ik dood ging, het gevoel was of iemand met een bezemsteel heel hard de vagina binnenkomt en doorsteekt tot hij er boven weer uitkomt, Rene hoorde me achter in de gang schreeuwen en kwam aanhollen en vond mij bevend en in paniek op de behandeltafel.
Ze konden niets vinden
We zijn nog lang daarna bezig geweest met insemineren
De dokter gaf mijn overgewicht de schuld.
De huisarts wilde niet meewerken aan een lab band operatie
Dus voor de zoveelste afval poging liet ik mijn kaken op elkaar naaien met ijzerdraad, dit zou 6 mnd blijven zitten, ik viel veel af , ik kon alleen vloeibaar eten, maar na 14 dagen/1mnd moest de boel er weer uit ivm mijn hooikoorts ik had het te benauwd mijn neus zat steeds dicht en ik kon niet 24 uur pd mijn lippen open houden om te ademen vooral tijdens het slapen en het drinken gaat ook moeilijk als je steeds je adem in moet houden.
De kaakchirurg vond mij maar een zwakkeling en was kwaad en ropte de boel er met geweld uit zonder verdoving, was een erg pijnlijke ervaring, daarna bij een diëtiste gekomen en die was erg lovend over mijn prestaties dat ik er bijna anorexia van overhield, ik at nog maar 250 kcal per dag en meestal vloeibaar, groente soep en een eiwitshake en 1 broodje met slankie smeerkaas met een stukje paprika erop, ik was ca 20 kg kwijt ik was bang om te eten de diëtiste zei tegen mij dat ik zeker niet de eiwitten mag vergeten want als je dat niet binnen krijgt gaat het lichaam zelf eiwit bronnen zoeken in het lichaam en gaat die opeten zoals je nieren en lever etc. Ik schrok hiervan en heb ik besloten 1x per week op de dag na de diëtiste een zondig dag in te lassen en op de dag gingen we dan altijd bqq en of gourmetten zodat ik genoeg eiwitten binnen kreeg
1996 verhuisd naar westerbroek
Hier gingen we verder, mijn diëtiste kon ik niet behouden omdat ik in een andere regio zat
De diëtiste in Groningen was totaal anders en niet complimenteus waar daar het afvallen langzaam in de soep liep
Ondertussen werd bekend dat donorzaad mannen niet meer anoniem bleven en er paniek onder de donors kwam dus ook weinig zaad gedoneerd werd
Via de huisarts zijn we in delfzijl bij de gynaecoloog gekomen om verder te gaan met insemineren hier bleken we voor elk strootje sperma 100 gulden te moeten betalen, voor de reiskosten vd donor werd gezegd.
Wij hebben altijd het gevoel gehad dat de dokter zijn eigen zaad gebruikte, omdat hij nooit geen bonnetjes wilde geven die wij bij de belasting in konden dienen.
Ook hier na meerdere pogingen geen succes.
En hij verwees ons door naar Meppel om verder te gaan met ivf .
Het was onderhand ca 1999 denk ik
In Meppel werd Rene weer gescreend wat voor Rene erg pijnlijk was, de vrouwelijke dokter kneep Rene behoorlijk in zijn ballen om te controleren of zijn ballen idd niet goed waren.
Ik moest weer door geblazen worden, waar ik niet echt op zat te wachten. Dat had de arts ook door want toen hij het woord door blazen noemde zag hij me behoorlijk wit wegtrekken. Ik zei dat is al gebeurt en ze vonden niets en ik doe dat liever niet nog een keer, hij zei ja moet wel want door de 1ste keer kan er littekenweefsel zijn ontstaan en de weg blokkeren, hij zei we kunnen dat ook onder verdoving doen
Ok zei ik, dit kon in Groningen
Ik kreeg een dagopname in Groningen ik ging onder narcose en ze hebben me door geblazen, er was wederom niets gevonden, wel een paar dagen buikpijn gehad
We werden in het traject ingedeeld, weer pasfoto’s ingeleverd etc.
Weer aan de hormonen om de eieren op het juiste moment te laten groeien, het viel tegen, met moeite konden ze er 5 uithalen die enige kans maakte, het verwijderen koste ook nogal veel moeite, en was erg pijnlijk, er bleek een kronkel in een vd eileiders te zitten. Na een tijdje besloten ze me te verdoven dit doen ze normaal niet omdat dat slecht voor de eitjes is, deze verdoving verdoofde niet echt maar lieten mij de pijn vergeten, ik dacht dat ik geslapen had maar Rene had zijn handen stuk omdat ik vd pijn in zijn hand had geknepen, tijdens dat ik in de uitslaapkamer lag moest Rene met mijn eitjes snel naar het ziekenhuis in Zwolle rijden om het daar samen te brengen met het donorzaad wat ze in Meppel niet hadden.
Na een paar weken werden de eitjes bevrucht terug geplaatst, de dokters waren niet echt tevreden over de kwaliteit van mijn eitjes ze waren erg klein.
De zwangerschap bleef dan ook uit
Weer werd mijn overgewicht als boosdoener neergezet
En ik moest eerst maar afvallen voor ze verder gingen
Hierop volgde dan de volgende martelingen
Ik ging voor de lab band operatie, de huisarts wilde niet meewerken
Na veel gesmeekt kreeg ik dan mijn briefje, ik kwam in het Martine ziekenhuis Groningen een heel onaangename chirurg dr julius hij stuurde me naar een psycholoog de iq test was goed 123 veel hoger dan verwacht, daarna stelde ze valse vragen zoals als je langs de snackbar loopt wil je dan een frikandel eten ik zei nee, ze herhaalde de vraag vaker en ik zei uiteindelijk ja omdat ze dat toch graag wilde horen daarop zei ze je bent niet geschikt want je kunt je niet inhouden met eten , ik werd zo kwaad dat ik de spreekkamer verliet met een dichtgeslagen deur, Rene zat nog in de spreekkamer en zei of ze wel goed bij haar hoofd was, zelf was ze zo mager als een lat.
De chirurg nam haar advies aan
ik wilde een second opinion de arts werkte niet echt mee en zette mij op een vals spoor zodat ik geen afspraak kan maken bleek later dat hij de operatie gewoon niet wilde doen.
Wel stond ik nog op zijn lijst om mijn galblaas te verwijderen ik had veel last van galstenen, maar ik vertrouwde de arts niet.
Ik ben naar het mcl in leeuwarden gegaan en ben daar het traject ingegaan en heb niet vermeld van mijn vorige bezoek aan dr julius ivm de lab band ik vond dat de dokter er met open vizier naar moest kijken.
Het gesprek ging goed met dr goudzwaard , maar hij wilde de galblaas zelf doen dan kon hij meteen zien hoe het er van binnen uitzag bij mij, dus de galblaas is eerst verwijderd door hem met een grote snee, in het oude ziekenhuis in leeuwarden.
Daarna na een paar maanden ik denk in ca 2003 kreeg ik mijn lab band. 1ste operatie laparoscopische ging niet goed hij zat te hoog dus een 2de operatie erachteraan dat werd een klassieke grote snee van boven naar onder, was erg pijnlijk
Door deze pijnen en teleurstellingen was ik alles zo zat dat ik vroeg aan Rene of het goed was dat ik stopte om kinderen te krijgen, hij vond het goed. Maar de kinderwens is nooit weg geweest, ik zocht naar negatieve dingen over kinderen zodat het de pijn zou verzachten ik was jaloers op stellen die wel zwanger werden. Voor Rene gold dit hetzelfde.
Ik heb alle baby spullen op laten halen door mijn nichtje, dochter van mijn oudste zus, die net getrouwd waren.
Dit deed me wel pijn en nog steeds.
Het eten ging moeilijk, bandje bleek te strak te zitten, tijdens het vocht weghalen uit het bandje is het slangetje geraakt en was mijn bandje lek daar kwamen we later achter omdat het eten te makkelijk ging, ik kreeg onder plaatselijke verdoving een ander pompje. Het afvallen ging goed, maar na verloop van tijd werkte het pompje niet goed meer en kwam ik weer aan.
Ik ben de tijd een beetje kwijt maar in 2005 kreeg ik een aanbod voor een Gastric bypass iets wat ik eigenlijk nooit wilde een stuk vd maag af, ik liet me toch op de lijst zetten
2006 werd ik bang en dacht dat ik de operatie niet zou overleven, ik zag geen toekomst meer, als ik naar de toekomst keek zag ik alleen maar zwart.
Ik maakte het huis in orde om Rene niet in een zooi achter te laten.
Na een tijdje stond ik te huilen bij de Jumbo en vroege Rene wat er was, ik vertelde over mijn angst dat ik de operatie niet zou overleven. Rene zei: zeg het dan af, dit gedaan.
2007 het jeukte nog steeds en had er weer veel over gelezen en ik wilde de operatie toch doen, goudswaard heeft me meteen weer op de lijst gezet
De opname zou 10 dagen duren met de klassieke ingreep
4 Okt werd ik dan geopereerd en die ging fout, had niet anders verwacht, ze hadden laparoscopische geprobeerd maar toch niet gelukt, 2de werd de klassieke met alle gevolgen van dien, (te lezen in de topic gastric bypass). Opname duurde 2mnd.
de kinderwens is nooit overgegaan
Je denkt het waait wel over zo’n kinderwens je groeit erover heen maar dat is niet zo je blijft wat missen en wat je opbouwt met zijn 2 laat je voor niemand achter, wij zijn de laatste in de lijn, na ons houd alles op
Je blijft altijd met de vraag zitten hoe voelt het in je buik zo’n klein kindje, hoe zou ons kindje eruit gezien hebben, hoe voelt het om moeder gevoelens te hebben, niemand kan je dat echt uitleggen dat zijn dingen die jezelf hebt moeten meemaken.
en dit mis ik nog steeds enorm
maar ja er is niets aan te doen, het leven is gewoon shit
en dan heb je van die mensen die hun kindje gewoon dumpen of mishandelen of het niets is, terwijl het zoiets kostbaars is.
2011 besloten we een huis in Hongarije te kopen, omdat Rene steeds depressiever werd vanwege de buren die ons stelselmatig negerde en terroriseerde, 2012 hebben we ons huis gekocht, 2013 verbleven we hier langere tijd, 2019 huis in nl verkocht en uitgeschreven in nl.
We verhuisden naar Hongarije voor de rust en vrijheid, dat was ook in het begin het geval, iedereen om ons heen zag dat het ons goed deed, we zagen er blijer en relaxter uit, we voelde ons fijn op ons boerderijtje in Hongarije in de natuur zonder buren.
Ik voelde me eindelijk op me gemak en veilig in onze relatie, we hadden elkaar weer meer terug gevonden. zo lekker met zijn 2 en lekker aan keutelen rond de boerderij zonder dat anderen op je vingers kijken. Rene was duidelijk minder depressief wat ook te merken aan zijn bloedsuiker en ander lichamelijke activiteiten
Rene zijn depressies kwam weer wat naar boven toen zijn moeder in 2016 naar het verzorgingshuis moest en er conflicten ontstonden tussen Rene en zijn zus over de verzorging van hun moeder, op dat moment baalde Rene dat hij niet in de buurt van zijn moeder woonde.
Het noodlot sloeg toe in 2019
We hadden al enige tijd klein contact met Eva en Renata . 2017 had ik Eva gevraagd voor de dieren te zorgen in de zomer, in 2018 zagen we haar weer bij de gemeente en was Eva zwanger, eind juli 2018 kwamen Renata en Eva onverwacht op visite. sept 2018 kwam de baby . Sinds die tijd werd het contact intiemer.
2019 we moesten met spoed naar nl.
Renata hielp met de dieren. Na ons thuis komst eind maart hebben we haar bedankt met 2 tripjes , dierentuin en naar naar een enorme vogel in de bergen , daarna kwam ze hier vaker over de vloer, naar eigen zeggen om Engels te leren.
Deze relatie liep uit de hand en verstoorde onze rust, mijn veilig gevoel verdween weer als sneeuw voor de zon.
Ik voelde me weer ontzettend onzeker.
Rene ontwikkelde vader gevoelens voor Renata en nam dit veel te serieus op zich, hij kreeg waanideeën over wat er met Renata gebeurt zou zijn en ging daar helemaal in op.
Door haar kwam zijn trauma boven tafel ( dit vertelde hij pas in 2020). dit was van de groeps verkrachting toen hij dezelfde leeftijd had als Renata op dat moment was en projecteerde hij zijn trauma op renata en wilde ten koste van alles incl onze relatie haar beschermen en bij zich houden.
Hij had in zijn hoofd dat Renata verkracht zou zijn door haar buurman en vriend van Eva en dat ze stelselmatig geslagen werd door Eva tot gebroken armen aan toe.
Dit heeft Renata hem nooit verteld, maar dit was een gedachte van rene zelf die zijn eigen leven is gaan lijden in zijn hoofd en het is gaan geloven, het maakte niet uit wat een ander zei.
Renata had verteld dat Eva haar 1x had geslagen en dat sinds dien Renata weg rende als ze ruzie had met Eva.
En 1x was ze geslagen door een oom terwijl het huis vol zat met familie het was niet duidelijk of het om een standje is geweest of echt geweld.
Okt 2019 werd ons huis verkocht en gingen we naar nl Rene wilde Renata mee hebben, ik was het er niet mee eens maar hij had het haar zonder overleg al beloofd.
Voor we weg gingen kreeg Renata te horen dat ze naar intern moest op school, dit was omdat ze nooit op tijd of niet naar school ging ivm slechte bus verbinding, ze was niet blij, terwijl ze daar in de zomer nog een moord voor zou doen.
Ze kreeg een gesprek met de sociaal werker vd kinderbescherming die al zo lang ze leefd bij haar thuis kwam ivm dat haar moeder uit een gezin kwam van alcohol en geweld. Renata zei kom maar mee de kamer in, ze spraken Hongaars dus we verstonden er toch niets van .
Dit was de eerste grootste fout die we hadden gemaakt want na dit gesprek werden we onbedoeld in de familie conflicten getrokken en werden er emoties los gemaakt wat niet had gemoeten. Renata had het ineens over adoptie. Rene was meteen gefleit ik zat in shock en wist niets te zeggen.
Na Nederland waren de emoties bij Rene behoorlijk gegroeid, voor het eerst was Renata 24/7 bij ons in huis, en het idee van rene dat Renata bij hem wilde wonen wakkerde alles nog eens lekker aan. Bij Rene in zijn hoofd was het allemaal al bijna geregeld, ze was zijn kind daar viel niets meer aan te veranderen. Hij dacht dat alles al in kannen kruiken was. Maar zo makkelijk gaat dat niet.
Rene vond het dus ook niet erg dat Eva niet thuis was als Renata uit school kwam en er geen sleutel lag want dan was ze weer het weekend bij ons, m.a.w .Renata kwam nooit meer thuis alleen op zondag om haar spullen voor school op te halen en schone kleren.
Duidelijk was wel dat Renata de broek aan had bij Eva en Eva duidelijk onder haar duim had.
April 2020 begon Renata meer afstand te nemen van ons, het werd haar wel duidelijk dat wij niet haar oplossing waren om bij Eva weg te komen, het gras was niet zo groen als ze had verwacht en ze wilde bij haar zusje blijven. Ze was ook behoorlijk tegendraads tegen de kinderbescherming die haar wou laten binden met haar moeder. Hier had ze geen zin in.
Ze was door de week weer bij Eva thuis, alleen de weekenden wat later ook minder werd, dit kon Rene niet goed aan en werd depressiever en was erg jaloers op Eva. In deze periode had Rene Renata in vertrouwen genomen van zijn trauma tijdens een avond wandeling, hij had mij niets willen vertellen, hier heeft Renata verandering in gemaakt door mij in te lichten met hints. Hier was Rene niet blij mee.
Eind juni had Renata een jongen om haar vinger gewonden “haar vriendje” waar ze vaak was ze probeerde om zijn ouders zover te krijgen haar in huis te nemen, de moeder startte voor haar de cursus kinderopvang, Renate had ons nooit genoemd bij hun. Bij niemand van haar vrienden overigens.
In juli kregen we bericht van de burgemeester dat Renata uit huis geplaatst zou worden en dat ze keken naar een gezin waar plaats was voor Renata en haar zusje.
Renata had ons niets verteld, onder het mom van ik wilde jullie niet ongerust maken.
Dag van uit huis plaatsing was ze rustig, keek niet om naar haar moeder en pakte haar spullen in, het meeste wat ze van ons had gehad liet ze achter.
Afscheid was emotioneel voor Rene en mij. Ze keek niet meer om vanaf het moment ze in de auto stapte. Ze had haar doel bereikt.
Nadat Renata in juli uit huis van Eva geplaatst was, viel voor Rene zijn wereld helemaal uiteen en zijn depressies vierde hoogtij.
Mijn wereld was al weg toen Renata closer met Rene werd, maar ik klamde me vast aan elk strohalmpje wat ik te pakken kon krijgen om me staande te houden en vocht als een bezetene voor onze relatie. Wel in ogenschouw genomen dat ik het niet te hard kon doen ivm Rene zijn doodswens.
Eind aug kregen we een chat contact met Renata dat ze het zo geweldig had, er ontstonden emotionele ruzies en het contact werd verbroken
Rene kreeg hevige ptss klachten door zijn trauma, verlies van Renata en zijn moeder die aan corona was overleden in april 2020
Hij belandde dan ook begin oktober in het ziekenhuis en kreeg zijn eerste pnea attack waardoor hij veel geheugen kwijt was geraakt. Oa. Hij wist niet wie Renata was. Ik had weer wat contact met Renata nadat ik haar had geschreven dat wat ze had aangericht. Na een paar maanden Rene was dan al uit het ziekenhuis kwam er een groepschat samen. Er kwamen wat korte ontmoetingen waardoor hij alle gevoel weer terug kreeg.
Hierna heeft hij lange tijd geen attacks gehad totdat er weer ruzies ontstonden , de attacks kwamen terug na elke ruzie, het contact werd na 1,5 jaar compleet verbroken in mei 2021. Toen begonnen de pnea aanvallen weer in volle glorie. Therapy haalde niets uit. Okt nog een keer geprobeerd voor het lijmen vh contact, maar Renata wilde geen contact meer met ons
Sinds april 2023 hebben we eindelijk een geschikte psychiater gevonden die emdr kon doen. Dit lijden tot minder tot geen herbelevingen en dat de aanvallen verdwenen.
Ineens 1 dag voor Rene zijn verjaardag zocht Renata weer contact met ons en of ze op zijn verjaardag mocht komen, dat wilde ik niet maar Rene wel, ik zei komt niets van in, eerst op een grove manier van ons af willen en dan ineens weer contact en notabene op jou verjaardag komen, dit stinkt aan alle kanten, daar moest Rene me wel gelijk in geven, maar hij was wel een paar weken pissig op mij.
En toen binnen enkele weken begonnen de eerste aanvallen weer, steeds als er geen of weinig reacties kwamen van renata’s kant.
Dan begon hij zich om niets zorgen te maken.
Rene zijn situatie is erg complex, zijn trauma is verweven met Renata
Rene is vroeger behoorlijk in zijn ballen getrapt na de groeps verkrachting, nou word vermoed dat dat een oorzaak zou kunnen zijn dat zijn ballen niet goed zijn ingedaald en daardoor onvruchtbaar is geworden
Dat hij onvruchtbaar is kan hij nu ineens door deze herinnering slecht verwerken en geeft zichzelf de schuld dat hij mij geen kind heeft kunnen geven.
Waarschijnlijk wilde hij dat compenseren met Renata
Maar hij vergeet dat we het al jaren met donorzaad hebben geprobeerd, dus bij mij zit het ook niet goed.
Ik heb het altijd erg gevonden dat ik hem geen kind heb kunnen geven. En dit gevoel werd erger door dat hij zo met Renata bezig was en mij buiten sloot.
Een kind van een ander, die hij zichzelf toe-eigende met alle gevolgen van dien.
toen Renata op ons pad kwam ongeveer dezelfde leeftijd als hij zijn trauma kreeg, dacht hij waarschijnlijk onbewust dat hij het kon compenseren door Renata in ons huis op te nemen . Hij kon niet meer rationeel nadenken, in zijn hoofd was het anders dan het in werkelijkheid was. Zijn trauma en overweldigende gevoelens voor Renata namen hem totaal in beslag en zag niet wat het met ons deed. En zag niet dat Renata hem bespeelde om bij haar moeder weg te komen. Het gras bij anderen was groener dan bij haar moeder thuis. Ze had ook duidelijk een bindingsprobleem.
Als ze niet kreeg wat ze wilde bij de ene ging ze door naar de andere en liet de eerdere in de kou achter, dit heeft ze bij meerdere mensen gedaan
Rene heeft in zijn eentje steeds berichtjes naar haar gestuurd, dus ze wist dat hij aan haar bleef hangen, ze had hem nog steeds in haar macht
Nu hebben we sinds 1 sept 2023 weer contact maar alleen op haar voorwaarden blijkt nu, terwijl ik haar heb gezegd dat we alles weer opnieuw op moeten bouwen om elkaar te leren vertrouwen.
Maar hier doet ze niets mee
Er komen alleen afspraken of chats als zij dat wil en dat is heel sporadisch, en dan nog is er niet eens een gesprek of chat, dan beantwoordt ze alleen wat vragen en verdwijnt weer zonder iets te zeggen. We vragen ons dan ook af wat haar agenda is, waarom wil ze contact en doet ze er niets mee. Om ons te negeren? Ze weet wat het met ons doet, met name met Rene. En hier geeft ze geen antwoord op, alleen ik heb geen tijd.
Vlak nadat ze contact met ons opnam kregen we te horen dat ze niet meer bij haar stiefmoeder woonde va haar 18de, dit is wel de normale regel maar er zijn uitzonderingen dat ze soms kinderen langer kunnen houden. Dit zou ook met Renata gebeuren tot ze school had afgemaakt, maar ze had zich misdragen toen we te horen kregen van de burgemeester. Renata ontkent dit natuurlijk en geeft de stiefmoeder de schuld, ze woont nu bij een andere stiefmoeder zonder haar zusje, ze moet nu een afspraak maken om haar zusje te willen zien en op feestdagen is ze niet welkom. Dat zegt volgens mij ook wel iets, ze waren nl samen geplaatst om 2 zusjes niet te scheiden.
Ze heeft nu ca 2 jaar een vriend een watje die helemaal gek van haar is, wat precies in haar straatje valt die kan ze met gemak om haar vinger winden en doet alles wat zij wil
Ik ben nog steeds erg onzeker en ben nog vaak erg emotioneel als Rene lief tegen me doet, dit zal weer tijd nodig hebben. Het gaat met kleine stapjes nu ook weer veel beter.
Mijn vertrouwen in hem is wel weer zo goed als terug.
Naar eigen zeggen heeft Rene nog steeds dezelfde gevoelens voor haar maar kan haar wel tot zover loslaten dat ze een eigen leven heeft.
Maar tot hoever het onbewuste hiermee in het reine is gekomen is nog maar de vraag.
Omdat hij sinds 4 maanden attack loos er weer 2 heeft gehad in 2 weken tijd.
En dat nadat Renata langere tijd niets van zich heeft laten horen en de contacten steeds meer op afstand komen. Dit lijken soms nog steeds triggers te zijn. In combi met te weinig slaap
Rene zegt zelf we zien wel wat er gebeurt, ik ben er niet meer elke dag mee bezig, ik laat het gewoon doodbloeden.
Ik ben alleen bang als ze weer reageert, het steeds weer hetzelfde riedeltje wordt, wat niet ten goede komt voor zijn gezondheid. Ze weet nl. precies wat ze moet zeggen om Rene om haar vinger te winden
Ik hoop dat aan deze strijd , zijn trauma en Renata, ook ooit een einde komt net als alle andere problemen die we samen aan de lijve ondervonden hebben en dat zijn er veel en dat we de laatste jaren van ons leven eindelijk in rust kunnen leven. Weliswaar met ons 2tjes, maar ook met ons 2 hebben we ons altijd weten te vermaken.
Gepubliceerd op 06/03/2024 Door Lientje